catsitterka - 2014-06-24, 21:28 Cześć, mam pytanie o selen - w związku z tym, że jest składnikiem drożdży czy dodajecie go jeszcze w innej postaci? W wątku na temat chorób jamy ustnej kotów znalazłam informację, żeby podawać selen w postaci L-selenometioniny, ale nie jestem pewna, co to znaczy  ;)
dagnes - 2015-05-24, 11:06 W tamtym czasie, gdy pisałam posta w wątku o chorobach zębów, opcja suplementacji L-selenometioniną wydawała się najodpowiedniejsza. Ponadto była to w zasadzie jedyna organiczna forma selenu dostępna w suplementach. Jednak nauka wciąż się rozwija i z czasem wiemy coraz więcej, także o selenie. Może kiedyś będę miała na tyle czasu, by opisać wszystko co wiem o selenie, jego formach, występowaniu w żywności oraz o suplementacji, tymczasem jednak muszę ograniczyć sie do kilku najważniejszych informacji. Selen jest chemicznie spokrewniony z siarką, stąd w związkach organicznych często występuje zamiast atomu siarki. W ten właśnie sposób powstaje m.in. selenometionina, która jest aminokwasem (metioniną) pozbawionym atomu siarki, na którego miejsce wszedł selen. Selenometionina jest tzw. proteiną selenową, występującą głównie w roślinach i w nich syntetyzowaną. Drugim źródłem selenometioniny są drożdże, które hodowane na pożywce bogatej w selen syntetyzują właśnie selenometioninę. W organizmach zwierzęcych natomiast znajduje się głównie inny związek selenu, mianowicie selenocysteina. Selenocysteina powstaje analogicznie do selenometioniny, z tym, że produktem wyjściowym jest aminokwas cysteina, w którym atom siarki został zastąpiony atomem selenu. Selenometionina jest zatem organiczną formą selenu przynależną do świata roślinnego, natomiast selenocysteina analogiczną formą przynależną do świata zwierzęcego. Roślinożercy, zjadający selen w formie selenometioniny, potrafią przekształcać ją w potrzebne sobie inne związki selenu, natomiast mięsożercy są przystosowani do pobierania z pokarmem głównie selenocysteiny. W organizmach zwierząt selenocysteina jest składnikiem budulcowym wielu bardzo ważnych enzymów (jak np. peroksydaza glutationowa, dejodynaza trójjodotyroniny, reduktaza tioredoksyny, dehydrogenaza mrówczanowa, reduktaza glicynowa i inne). Wiem, nazwy brzmią strasznie, ale są to naprawdę niezwykle ważne dla życia związki. Selenocysteina spożywana z pokarmem zwierzęcym jest więc produktem, który organizm może wykorzystać do syntezy enzymów. Najpoważniejszym problemem związanym ze spożywaniem selenometioniny przez mięsożerców (a także w ogromnej mierze wszystkożerców, jeśli selenometionina jest przez nich spożywana w większej niż naturalna ilości) jest to, że ich organizmy nie rozpoznają właściwie tego związku i mylą go z metioniną, w związku z czym używają selenometioniny do syntezy własnych białek, zamiast metioniny. Selenometionina jest wbudowywana zarówno do białek tkankowych, jak i białek tworzących aktywne kompleksy metaboliczne w miejsce metioniny, co zaburza funkcje tych białek ze względu na ich nieprawidłową budowę. W związku z powyższym, a także w związku z pojawieniem się już na rynku suplementów zawierających selenocysteinę (konkretnie: Se-methyl-L-selenocysteinę) uważam, że w przypadku uzasadnionej konieczności dostarczania zwierzęciu większej ilości selenu zdecydowanie lepszym wyborem będzie selenocysteina. W przeciwieństwie do selenometioniny nie jest ona wbudowywana w białka tkankowe naszych zwierząt i po spożyciu służy wyłącznie tam, gdzie potrzebny jest selen. Tematu oczywiście nie wyczerpałam, bo jest on zbyt obszerny. Mam nadzieję jeszcze kiedyś do niego wrócić, zwłaszcza omówić problematykę selenu w żywności. |
||||||
