[Sandra]

Domowe oswojone, łącza się w pary przyjacielskie. To znam.
Te dwa Lisek i Kropa to dzikie koty. Nazywam je moje bo od 7 lat przychodzą na wyżerkę
I jest to jedyna para posród dzikich, którą na te kilkanaście lat udało mi sie zaobserwować.
Opowiedzieć to mało. To trzeba widzieć.
Troska z jaką ona ostatnio dbała o niego (to on miał incydent z zębem) dla mnie była wzruszająca. On sie denerwował i dawał jej z liscia a ona starała sie jak mateńka wymyć mu futerko na chorej mordce. Juz jest dobrze.
Ale myszy które mu przynosi jeszcze nie je.
Koty również sobie przekazują upolowane ofiary w specjalnych okolicznościach.

[scarletmara]

Oczywiście tego dlaczego są nierozłączne nie wiadomo ale jedno wiem, że na kocie uczucia trzeba sobie czymś zasłużyć zawsze, więc te dwa też pewnie coś sobie nawzajem zawdzięczają. coś co je połączyło i teraz są nierozłączne :) Albo może ona na niego swoje instynkty macierzyńskie przeniosła, znalazła jak był malutki albo chory i się zaopiekowała skoro własnego potomstwa nie może mieć. A jemu tak z tym wygodnie, że ani myśli się "usamodzielniać".

Ja nie jestem pewna ale wydaje mi się, że pojęcie "kot samotnik" bierze się głównie z tego, że u kotów dziko żyjących to dorosły samiec jest typowym samotnikiem bo w każdym widzi rywala. Nawet we własnym potomstwie dlatego kotka go do potomstwa nie dopuszcza i dlatego koty nie łączą się w pary. Ale to chyba raczej powinno dotyczyć tylko kota niekastrowanego bo kastrowany nie ma powodu do rywalizacji. Natomiast kotki dziko żyjące już takimi samotnikami nie są wcale. Oglądałam kiedyś program przyrodniczy o życiu kotów i pokazywali tam jak kotki zakładają "przedszkola" dla swojego potomstwa. Często wychowują kociaki razem, żeby móc polować i jednocześnie zapewnić im opiekę.
Wiec kot to może i samotnik ale kocica już chyba niekoniecznie :)

[Ines]

Literatura donosi, ze niekastrowane kocury takze potrafia okresowo laczyc sie w grupy.

[Dieselka]

Jak adoptowałam Dziką, to ona właśnie w takiej kociej komunie żyła. Bardzo wszystkie ze sobą związane były.
Mama Dzikiej miała córeczkę (taką już starszą) i te dwie były absolutnie nierozłączne. Dlatego zdecydowałam się jednak na Dzikusa.
Dzikus jest jakiś taki "socjalny". Ona ma swojego ukochanego, z którym się bawi i wyleguje ale jest to właśnie luźny związek :) Chociaż odkąd Rude urosło to coraz bardziej przejmuje miejsce.

Ad polowań na ptaki... parszywe Rude właśnie zamordowało szpaka na drzewie sąsiadów. Chciałam uratować ale ptica już martwa. Jednak rozrywka nadal super.
Sąsiad mi kurcze będzie płacił za ochronę drzewka. On co roku ze szpakami walczył siatkami i wiatrówką. Teraz jest Rude i ani pół szpaka na czereśni....

[dagnes]

[dagnes]

[Sandra]

[dagnes]

W psychologii opisuje się zjawisko zwane złudzeniem perspektywy. Pozwala ono ludziom w łatwy sposób "udowadniać" sobie różne teorie. Polega ono na tym, że do celów dowodowych bierze się wyłącznie przypadki, które znamy osobiście.

Zabłąkane koty podchodzące do misek karmicieli w miastach są widoczne. Więc każdy karmiciel powie, że wszystkie zgubione koty zawsze przychodzą do niego jeść, bo tylko takie koty widuje. O istnieniu kotów, które radzą sobie same polując nie wie, bo one do niego nie przychodzą.
Każdy widział bezdomne koty dokarmiane przez człowieka, ale mało kto zajmuje się tropieniem kotów polujących w lasach, na łąkach i poza osiedlami ludzkimi. Te koty "nie istnieją" bo ich nie widać. Polują po cichu, samotnie na małe zwierzęta, po których nie zostaje śladów. Tak, jakby ich nie było (kotów i ich ofiar).
Dopiero gdy populacja takich zdziczałych kotów nadmiernie się rozmnoży i zaczyna za mocno wyjadać nieco większą dziką zwierzynę (np. zające), to człowiek zaczyna je zauważać (może jak ciocia_mlotek tu wpadnie to coś o tym opowie).

Inaczej sytuacja ma się w przypadku psów. Psy polują na większą zwierzynę i ich polowania są bardziej widoczne dla człowieka. Nawet pies całkiem domowy, któremu uda się zerwać ze smyczy potrafi upolować sarnę i rozpocząć jej zjadanie zanim przerażony opiekun zdoła do niego dobiegnąć. Czy ktoś uczy domowe psy polowania i zjadania ofiar? A jednak potrafią i to robią i ludzie o tym wiedzą, bo widzą (polującego psa znacznie trudniej przeoczyć niż polującego kota).
W wątku obok właśnie toczy sie dyskusja o różnicach (oraz ich braku) pomiędzy psami i kotami. Może jednak nie aż tak się różnią...? Zapewne pod względem instynktów łowieckich i zachowań związanych z polowaniem nie różnią się na tyle, by można rzec, że koty w pierwszym pokoleniu po zamknięciu w domu przestają umieć polować, a psy od tysiącleci zachowują te umiejętności. W tym zakresie to raczej kot jest wciąż bliżej swych dzikich przodków niż pies.

A że kot często wybiera pełną miskę karmiciela... cóż - koty bywają wygodne i leniwe. Jak jedzonko samo podejdzie, to po co się wysilać i polować .

[Dieselka]

Ja tak tylko mini-mini o dzwoneczkach...
W pięknych czasach startów w zawodach psich, zawsze biegłam z koleżanką i jej psiakami....
Na pewnym etapie historii, koleżanka sprawiła swoim psiakom adresówki. Były 2metalowe dynksy (adresówka i szczepienie), dyndające luźno przy obroży i dzwoniące przy każdym ruchu psa.
Mnie szlag trafiał od pierwszego metra (a trasa 50km). Po bardzo krótkiej chwili miałam już ochotę poprzebijać sobie bębenki w uszach, wypalić je ogniem i zasypać błotem. Po wielu kilometrach, kiedy już czułam że każda komórka mojego mózgu zapadła się i uschła, wprowadzając dzwonienie na wyższe pułapy odbijającego się w czaszce echa, błagałam koleżankę żeby zdjęła psom te obroże bo skończę bieg w kaftanie, śliniąc się bezmyślnie.

Ja byłam cały czas w odległości min. metra od tego dźwięku. Dodatkowo mój słuch w porównaniu ze zwierzęcym, to kpina. Skoro ja nie dałam rady tego znieść, to co mają powiedzieć te biedne psy czy koty, którym coś takiego brzęczy przy uchu przez 24h na dobę?

[Skipper]

W kwestii tego, że koty są samotnikami, to akurat bobtaile kurylskie na wolności przemieszczają się w grupach tak jak wilki. Czyli watahy kotów
Moje koty, typowo domowe, bez problemów polują na wszystko co się rusza i jest w ich zasięgu (głównie owady) i zżerają je zaraz po ogłuszeniu, jeszcze na wpół żywe. Dwa dni temu Tosiek dopadł na moim łóżku złotooka (nie mam pojęcia skąd tam się wziął - złotook znaczy, nie Tosiek), pacnął 3 razy łapą i pochłonął. A przecież w kuchni stoi prawie non stop pełna miska i koty raczej nie głodują Więc chyba polowanie i pożeranie ofiary mają we krwi.
Myślę, że gdyby Tosiek znalazł się (nie daj Boże) przez przypadek na wolności, spokojnie by sobie poradził. Oczywiście pewnie na początku byłby trochę zestresowany, ale z głodu na pewno by nie zginął

[gerda]

Wczoraj mój pożarł takiego stworka latającego jak kowal, (przywiezione wraz z drzewem na opał, wydostał się z kotłowni) - ale zaraz go zwrócił

[Maciejka]

Nie będę się silić na obiektywizm i całkowicie subiektywnie stwierdzam, że nie uznaję dzwoneczków (bo sama bym szału dostała na miejscu kota - co Dieselka pośrednio potwierdziła).
Nie wypuszczę kota bez kontroli - tu muszę się przyznać bez bicia - głównie ze strachu o niego. Ptaszki upolowane przez moich rezydentów opłakuję rzewnymi łzami, ale nornic i myszy już nie (choć i to i to życie). Z uwagi na ptaki długo przeganiałam koty z działki, taryfę ulgową miały tylko kotki z dziećmi. Trochę się to zmieniło, jak się zakociłam, przez jednego takiego małego (kiedyś o tym więcej napiszę). Nornice i myszy pakują mi się do domu, a ja nie lubię takiego nachalstwa. W dodatku potrafią narobić sporo zniszczeń.
Obróżka kocia ma ponoć sygnalizować, że jest to kot domowy - no, tu mam wątpliwości, czy taki sygnał coś kotu pomoże. Normalny człowiek nakarmi głodnego kota (tzn. takiego który przyjdzie i da do zrozumienia, że coś by zjadł). A podludziom to wszystko jedno, czy kot w obróżce, czy ma czipa - kopną, uderzą, przerobią na skórki... Jesienią zeszłego roku w okolicach mojej działki chyba ktoś polował na koty, bo większość zniknęła (a przychodziły do michy regularnie). I to nie tylko moja obserwacja, inni też to zauważyli. Niedobitki wróciły, ale mocno wystraszone i bardzo ostrożne.

[Ines]

Bigiel, a tak z ciekawości - Rudy podczas zabawy "z człowiekiem" preferuje polowanie na piórka czy na futrzaste zabawki? Łapie je raczej na ziemi czy w locie?

Może to trochę naciągana teoria, ale Aurelka zawsze ganiała za zabawkami z piórkami i zawsze była świetna w łapaniu zabawek w locie, podczas gdy nie umie złapać niczego na ziemi. Tula za to woli zabawki futerkowe i łapie je, gdy przemykają po ziemi, średnio radzi sobie z łapaniem czegokolwiek w locie. Aurelka uwielbia zjadać ptaki, do myszy podchodzi niechętnie. Tula w ogóle nie chce zjadać tuszek, ale do myszy podchodzi z jakimś zainteresowaniem, obwąchuje je, oblizuje i przymierza się kilkakrotnie - myślę, że w końcu się skusi

[Bigiel]

Chyba oba rzeczy, ma też rybkę zawieszoną niżej na szybie i lubi często się na niej uwieszać. Jak był mniejszy to wędka z piórkami.

Widziałam kiedyś jak przyczajał się na kaczki, ale zdradzał do dzwonek, bo od razu odfruwały.

Poobserwuję go trochę z tarasu i jak wydarzy się coś ciekawego to dam znać.

[scarletmara]

Ines mi też się urodziła taka teoria na temat "predyspozycji" kocich jak Tobie. Obserwując moje dwa maluchy jak się bawiły w domu i jakie zabawy preferowały oceniłam, że Wiki jest zdecydowanie myszołowna - nie lubi i nie bardzo umie wysoko skakać, wspinać się itp. ale z to ma ogromną cierpliwość i lubi leżeć płasko i przypatrywać się długo jak macham zabawką zanim zdecyduje się ją zaatakować, dodatkowo najbardziej pobudza ją jak zabawka "chowa się" gdzieś w jakąś dziurę albo pod kanapę. Uwielbia wyławiać łapkami zabawki spod kanapy potem znów je tam wpycha i znów wyławia :) Natomiast Silka to mała akrobatka, prawie jak małpka. Skacze, wspina się, nie ma cierpliwości żeby długo leżeć i obserwować "ofiarę", nigdy się długo nie przymierza do polowania woli za zabawką pobiegać aż się zziaja niż leżeć i się czaić, uwielbia polować na wędki i wszelkie piórka - ptasiołowny typ jak nic. Mimo to obie radzą sobie z polowaniem na wróble chociaż jestem przekonana, że gdyby Wiki znalazła mysią norkę toby tam i 2dni się czaiła jakby trzeba było żeby tylko myszkę złapać :)

P.S. Tyle tylko, że Wiki wróbla łapie jak ten siedzi na ziemi. I o dziwo udaje jej się tak cicho podejść, że biedak nawet nie próbuje odlecieć i już siedzi w jej pyszczku.