zawitaliśmy w końcu i my na BARFnym Forum. W końcu, bowiem czytujemy z zainteresowaniem już od jakiegoś czasu. My to 5 wyścigowych greyhoundów: ponad 13-letni senior, 6,5-letni wyścigowy emeryt, 2,5-letni wyścigowy zawodowiec i dwoje szczeniąt: 16-miesięczna suka i 13-miesięczny pies oraz dwunożna służba do obsługi.
Z surowizną mamy do czynienia od zawsze, ponieważ wyścigowy greyhoundzi świat na 3 kontynentach (Europa, Australia i Ameryka) wyznaje zgodnie jedną uniwersalną zasadę od czasów prehistorycznych: bez surowego mięsa nie da rady. Inna sprawa, że oczywiście temu mięsu muszą towarzyszyć niezbędne ( ) węglowodany w postaci suchej karmy (w czasach „nowożytnych”) bądź ciemnego chleba (od czasów „starożytnych” po dziś). Za dodatki niekonieczne uchodzą warzywa (o owocach nikt nie wspomina choćby słowem) oraz z nabiału mleko i żółty ser. My też jedliśmy kiedyś mięso oraz karmę bądź chleb, zaś do jarzyn i nabiału (poza jajkami) nigdy nie mieliśmy przekonania (znaczy się, my wciągniemy nosem wszystko zawsze i wszędzie, ale ta służba dwunożna coś ma opory jakieś dla nas niezrozumiałe). A od blisko 3 lat jesteśmy na czystej surowiźnie.
Celem prezentacji, oto nasz aktualny „jedyny żywiciel rodziny” w akcji: http://www.youtube.com/watch?v=3T4TkfPICPs, oczywiście pod nr 1
PS. W czasach demokracji służba też ma prawo głosu: mam wyścigowe charty od 1997. Przeprowadziłam się do Irlandii 3 lata temu tylko w celu ścigania się z psami – Irlandia to jedna ze światowych potęg w tej dziedzinie. Śmiem twierdzić, iż jestem jedyną osobą polskiej narodowości, która przyjechała do Irlandii nie do pracy (moim jedynym celem jest realizowanie mojej pasji życiowej). A moja pierwsza bliższa znajomość, jaką zawarłam w Irlandii, to lokalny rzeźnik .
Pomogła: 18 razy Dołączyła: 29 Gru 2011 Posty: 3447
Wysłany: 2013-11-29, 19:41
Mamy wreszcie na Naszym BARFnym, zawodowców.
Witam serdecznie
A na filmie ten z numerem 1 (żywiciel rodziny) zasuwa jak szalony, wyprzedza resztę, to maszyna do biegania
Jakie to wspaniałe gdy można realizować swoje marzenia i pasje.
Jak pokazuje przykład opisany przez Ciebie, jest to możliwe.
Życzę dalszych spektakularnych sukcesów oraz zdrowego barfowania.
Zaproszone osoby: 2
Joanna K
Udział BARFa: 90-100%
Dołączyła: 29 Lis 2013 Posty: 6
Wysłany: 2013-11-29, 22:11
Dziękuję za miłe powitanie!
W kwestii żywienia akurat do zawodowca mi bardzo daleko. Ciągle jest to metoda prób i błędów, bo niestety zazwyczaj praktyka przeczy teoriom wszelkim W naszym wypadku jest o tyle trudniej, że dieta powinna też optymalnie dopasować się do całej układanki, jaką jest osiągnięcie przez psa maksymalnej wydajności = szybkości. Nie jest łatwo…
Barfuje od: 2008
Udział BARFa: 75-90% Pomogła: 23 razy Dołączyła: 13 Wrz 2011 Posty: 4838
Wysłany: 2013-12-05, 23:57
Joanna K napisał/a:
wyścigowy greyhoundzi świat na 3 kontynentach (Europa, Australia i Ameryka) wyznaje zgodnie jedną uniwersalną zasadę od czasów prehistorycznych: bez surowego mięsa nie da rady. Inna sprawa, że oczywiście temu mięsu muszą towarzyszyć niezbędne ( ) węglowodany w postaci suchej karmy (w czasach „nowożytnych”) bądź ciemnego chleba (od czasów „starożytnych” po dziś). Za dodatki niekonieczne uchodzą warzywa (o owocach nikt nie wspomina choćby słowem)
Zastanawiam się, co oznacza ten uśmiech w nawiasie?
Jeśli to, że "my i tak wiemy, że węglowodany nie są potrzebne", to niestety muszę Cię zmartwić.
Cytat:
dieta powinna też optymalnie dopasować się do całej układanki, jaką jest osiągnięcie przez psa maksymalnej wydajności = szybkości. Nie jest łatwo…
W przypadku uprawiania przez twoje psy sprintów masz dwie możliwości: albo żywić je zdrowo i zapomnieć o podium, albo żywić je węglowodanami i wygrywać zawody (przez określony czas oczywiście). Nie da się inaczej.
Tzw. "carbo-loading" stosowany przez sprinterów ma, niestety, gruntownie uzasadnione podstawy. Napiszę w uproszczeniu, bez wzorów reakcji chemicznych, tylko po to by zasygnalizować problem.
Maksymalna wydolność fizyczna sprintera jest zawsze ograniczona poprzez tzw. wydolność tlenową organizmu. Zarówno tłuszcz jak i glukoza, po to by dostarczyć enegii, muszą zostać spalone w mięśniach i dokonuje się to zwykle przy udziale tlenu, którego ilość dostarczana do tych mięśni jest limitowana pojemnością płuc oraz wydolnością układu krążenia, hemoglobiny i szlaków enzymatycznych. Łatwo można wykazać za pomocą reakcji chemicznych, że połączenie 1 litra tlenu z glukozą wyzwala więcej energii niż połączenie 1 litra tlenu z kwasem tłuszczowym. I pomimo tego, że z grama tłuszczu otrzymamy o wiele więcej energii niż z grama glukozy, to jednak przy ograniczonej ilości tlenu do dyspozycji, glukoza sprawdzi się lepiej (w zależności od tego jaki kwas tłuszczowy weźmiemy pod uwagę, różnica wyniesie od kilku do kilkunastu %, średnio 8%, a więc na tyle dużo by przegrać lub wygrać zawody). Mówiąc prostym językiem - spalając glukozę zawodnik może biec sprintem o 8% szybciej bez "utraty tchu" niż spalając tłuszcz.
Ponadto glukoza ma jeszcze jedną właściwość, która u sprinterów decyduje o tym, jak długo mogą biec na pełnym gazie. Mianowicie może ona, w przeciwieństwie do tłuszczu, spalać się przez krótki czas także beztlenowo. Przez pierwsze kilkanaście sekund biegu przemiany beztlenowe glukozy są w stanie dawać psu dodatkową porcje energii niezależną od wydolności oddechowej. Jest to tzw. zaciąganie długu tlenowego, który może narastać do momentu, gdy gromadzący się mleczan i ból mięsni ograniczą wydolność do poziomu przemian tlenowych. Ale te kilkanaście sekund dodatkowego turbodoładowania mocno decyduje o wyniku zawodów. Później taki osobnik musi intensywnie i głęboko oddychać aby "oddać dług" tlenowy, jednak w sprintach właśnie chodzi o te pierwsze kilkanaście sekund, a nie o to, co organizm musi zrobić po dobiegnięciu do mety by się ratować.
W związku z powyższym, jedynie zgromadzenie maksymalnych zapasów glukozy w mięśniach (w postaci glikogenu) przed zawodami sprinterskimi daje szansę na wygraną (oczywiście oprócz ogólnego wytrenowania, ale zakładając, że wszystkie psy są tak samo dobrze wytrenowane, zdrowe i zaopatrzone w składniki odżywcze, to ten, który najsprawniej będzie spalał glukozę wygra). Jak to zrobić, to już inna bajka (są opracowane sposoby), w każdym razie wiadomo, że nie jest to zdrowe, bo wymaga ciągłego i znacznego przedawkowywania węglowodanów w diecie, co prowadzi do hiperinsulinemii oraz wszystkich jej zgubnych skutków. No ale żaden wyczynowy sport nie jest przecież uprawiany dla zdrowia tylko dla wyników, tak to przynajmniej wygląda w świecie ludzi. Nie wiem jak mają się sprawy w zawodach psów i w jakim stopniu upragniony wynik zawodów wpływa na decyzję ich właścicieli o stosowaniu "carbo-loadingu". Pisząc powyższe chciałam uświadomić Ci istnienie strony techniczno-biochemicznej problemu, bo akurat w tym jedynym przypadku, gdy chodzi tylko o uzyskanie maksymalnej wydolności fizycznej w sprincie, typowy BARF zawsze przegra z dietą o dużym udziale węglowodanów i niewielkim udziale tłuszczu.
_________________ Aby dotrzeć do źródła, musisz iść pod prąd
Barfuje od: 11.2008
Udział BARFa: 90-100% Pomogła: 6 razy Dołączyła: 06 Cze 2012 Posty: 356 Skąd: Warszawa
Wysłany: 2013-12-11, 09:57
Witaj na forum Joanno :) Tu Karolina od deerhoundów.
Dagnes, bardzo Ci dziękuję za proste i jasne wyjaśnienie. Wprawdzie moje psy startują w coursingach wyłącznie treningowo - amatorsko, ale brałam udział w wykładzie pewnego sędziego, który sam trenuje swoje psy. Pytałam o dietę. Niestety zabrakło czasu na dokładne wyjaśnienia, ale usłyszałam o konieczności karmienia dzień przed zawodami właśnie posiłkami złożonymi z węglowodanów.
Joanna K
Udział BARFa: 90-100%
Dołączyła: 29 Lis 2013 Posty: 6
Wysłany: 2013-12-18, 17:37
Tilia, miło znowu się spotkać przy mięsie !!
W przypadku uprawiania przez twoje psy sprintów masz dwie możliwości: albo żywić je zdrowo i zapomnieć o podium, albo żywić je węglowodanami i wygrywać zawody (przez określony czas oczywiście). Nie da się inaczej.
Tzw. "carbo-loading" stosowany przez sprinterów ma, niestety, gruntownie uzasadnione podstawy. Napiszę w uproszczeniu, bez wzorów reakcji chemicznych, tylko po to by zasygnalizować problem.
Ttzw. „carbo loading” został wymyślony dla dyscyplin wytrzymałościowych. W sprintach nie znalazł zastosowania (bo z założenia nie miał sensu w sprintach), niektórzy trenerzy sprinterscy wręcz przestrzegają przed jego stosowaniem. Carbo loading jest systemem ściśle powiązanym z treningiem, który w wyścigach greyhoundów nawet nie może zaistnieć z racji kompletnej odmienności tego sportu od sportu ludzkiego (i odmienności organizmu psiego od ludzkiego).
Dieta wysokowęglowodanowa powoduje u greyhoundów exertional rhabdomyolysis (ER, powysiłkowy rozpad mięśni). Zjawisko to występuje również powszechnie u koni sportowych (znane jako Equine Exertional Rhabomyolysis, u koni jest chyba najlepiej opisane, za przyczynę uważa się nadmiar węglowodanów). Dieta wysokowęglowodanowa powoduje również występowanie ER u psów zaprzęgowych (co generalnie stoi w sprzeczności ze sprintem, ale jednak).
Nie da się wprost przełożyć reguł rządzących ludzkim światem na zwierzęta. Nie da się nawet przełożyć wprost ludzkich reguł na ludzki świat. Słynny Usain Bolt ma krzywy kręgosłup i jedną nogę krótszą. I jakoś biega.
[ Dodano: 2013-12-18, 23:46 ]
Tilia napisał/a:
Wprawdzie moje psy startują w coursingach wyłącznie treningowo - amatorsko.
Tilia, a co to jest treningowo-amatorski start w zawodach? Takiej konstrukcji jeszcze nie znam, ale człowiek uczy się całe życie...
Viktoria
Barfuje od: 07.2013
Udział BARFa: 90-100%
Dołączyła: 24 Maj 2013 Posty: 68 Skąd: Bytom
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Nie możesz ściągać załączników na tym forum
) węglowodany w postaci suchej karmy (w czasach „nowożytnych”) bądź ciemnego chleba (od czasów „starożytnych” po dziś). Za dodatki niekonieczne uchodzą warzywa (o owocach nikt nie wspomina choćby słowem) oraz z nabiału mleko i żółty ser. My też jedliśmy kiedyś mięso oraz karmę bądź chleb, zaś do jarzyn i nabiału (poza jajkami) nigdy nie mieliśmy przekonania (znaczy się, my wciągniemy nosem wszystko zawsze i wszędzie, ale ta służba dwunożna coś ma opory jakieś dla nas niezrozumiałe). A od blisko 3 lat jesteśmy na czystej surowiźnie.
.
W naszym wypadku jest o tyle trudniej, że dieta powinna też optymalnie dopasować się do całej układanki, jaką jest osiągnięcie przez psa maksymalnej wydajności = szybkości. Nie jest łatwo…
